Մի գարնան առավոտ ես արթնացա և գնացի դեպի պատշգամբ և չկարողացա տեսնել արևին, քանի որ նա ոսկեզօծ ասեղներով ծակում իմ աչքերը։Ես պատրաստվեցի որպեսզի գնամ դպրոց։Ավտոմեքենայի մեջ լսեցի, որ այսօր սպասվում է առանց տեղումների եղանակ, այսինքն արև, բայց ոչ ոք չհավատաց, քանի որ երկու օր առաջ էլ էր այդպես և ամբողջ օրը ցուրտ էր։Երբ մտա դասարան, տեսա, թե ինչպես են ծառերը ծաղկել։Ինչպես նախորդ ստեղծագործությանը Մանանը իր մեծ աչքերով նայեց դեպի պատուհանը։Ինչպես հիշում եք Մանանը իր բնավորության համաձայն հեռախոսը հանեց և մի քանի անմահական կադրեր արեց, մի նկարի մեջ երևում էր ինչպես են մեր դասարանի տղաները մանկապարտեզի մուտքով մտնում դպրոց։Այդ օրը ուրբաթ էր և մենք ունեինք վեց ժամ դաս, երբ որ մենք պետք է գնաինք ընտրության ցրտեց և Մանանը մոռացել էր իր ժակետը վերցնել և վազելով գնաց ժակետը վերցնելու, ես ժամանակ պահեցի երբ որ ես գնայի երկու րոպեյում արդեն նեքևը կլինեի, իսկ Մանանի դեպքում հինգ րոպե սպասեցի այդ ժամանակ տաս հոգի անցնորդների հանդիպեցի որոնց բարևեցի փոխադարձը ստանալով։Մայր դպրոցի մոտ հանդիպեցի հնդիկների և ասացի <<Հելլօ, ՆԱՄԱՍՏԵ>> նրանք երկու անգամ ասացին Նամաստե, իսկ ես իմ մտքում հիշեցի Տապասյան։
